ROZDZIAŁ VII

AUSTRIA DZIEŃ CZWARTY...

Rano obudziłam się nadal wtulona w Michaela. Patrzyłam jak słodko śpi, jak mięśnie jego brzucha unoszą się ciągle w tym samym tempie.
-Długo się tak na mnie gapisz?- spytał
-Skąd wiesz że się gapie? Nawet nie otworzyłeś oczu
-To się czuje maluchu- uśmiechnął się
-Jeszcze raz tak do mnie powiesz to coś Ci zrobię- zauważyłam jeszcze szerszy uśmiech na jego twarzy- Ty erotomanie! Coś bardzo bolesnego!
Za półgodziny miały zacząć się kwalifikacje, Kuttin zdecydował że wszyscy, nawet zawodnicy z czołowej dziesiątki skaczą, Nie było odwrotu.
Siedziałam sama przed domkiem Austrii, kiedy zobaczyłam tak dobrze znaną mi twarz.
-Ewa! Tu jestem!- minutę później znajdowałam się w objęciach przyjaciółki- Co Ty tu robisz?
-Zawsze lubiłam loty, więc zmusiłam Łukasza, żeby zabrał mnie jako fotografa reprezentacji. A Ty jak tam?
-Jest super. Chłopacy są kochani, chociaż wkurzają mnie jak mało kto. Ich ciągłe kawały, albo karaoke.. Szkoda gadać, w ogóle nie dają mi spać. Przypomina im się koło trzeciej w nocy, że muszą opowiedzieć mi ten, w ogóle nie śmieszny żart. I przychodzą do pokoju, opowiadają mi go, śmieją się chwilę nie wiadomo z czego, i wychodzą. Ale poza tym są cudowni
-Właśnie widzę, że chyba jesteś niewyspana, ale z drugiej strony masz w oczach te iskierki. Wiesz, jak mijałam Michiego to wyglądał dokładnie tak samo- poczułam jak moje policzki robią się czerwone- Stoch Ty się z nim przespałaś?!
-Cicho! Nie wszyscy muszą o tym wiedzieć. Zwłaszcza Kamil.
-To w ogóle. Wolę, żebyście oboje z Michim jeszcze żyli- obie zaczęłyśmy się śmiać.
Chwilę jeszcze pogadałyśmy z Ewką, ale zaczynały się kwalifikacje więc poszła robić zdjęcia. Tym sposobem znowu zostałam sama przed domkiem. Zupełnie mi to nie przeszkadzało, mogłam spokojnie przemyśleć sobie ostatnie tygodnie mojego życia. Tak bardzo się zamyśliłam, że nie zauważyłam kiedy chłopacy wrócili z kwalifikacji i kiedy zaczął się konkurs.
Nikt nie przerywał mi mojego myślenia. Jedynie Michi chwilę przed pójściem na skocznie pocałował mnie w policzek, nic nie mówiąc. Coraz bardziej upewniałam się w tym, że nie jest mi obojętny...
Konkurs wygrał Freund z nowym rekordem Niemiec, drugi był Prevc,a trzecie miejsce przypadło Piotrkowi Żyle. Kraft był ósmy, Gregor dziesiąty, a Michi dopiero siedemnasty. Widziałam jak bardzo jest wkurzony, nie chciałam denerwować go jeszcze bardziej, więc nie odzywałam się ani słowem. Wolałam przeczekać ten beznadziejny moment.
Wieczorem w hotelu wszyscy pozamykali się w swoich pokojach. Nikt nie był zadowolony ze swojego wyniku, w miarę zadowoleni byliśmy tylko Kuttin i ja. Próbowaliśmy powiedzieć chłopakom, że te miejsca nie są najgorsze, i że na pewno jutro będzie lepiej. Żaden nas nie słuchał, nawet na nas nie patrzyli, po czterdziestu minutach w końcu się poddaliśmy i każde z nas wróciło do swojego pokoju. Byłam zmęczona tym dniem, skokami, tymi rozmowami z nimi, jedyne o czym marzyłam to wanna wypełniona bardzo ciepłą wodą.
Wyszłam z łazienki i zobaczyłam leżących na moim łóżku Stefana i Michaela, obaj trzymali w dłoniach kubki z kakaem, dodatkowy trzeci kubek stał na szafeczce obok łóżka. Wnioskowałam, że to mój kubek.
-A że tak się grzecznie zapytam, co w tu kurde robicie?
-Potrzebujemy pocieszenia- powiedział brunet
-I oczekujecie go ode mnie? Nie sądzicie, że na dzisiaj wyczerpaliście mój limit dobroci- obaj zaprzeczyli głowami- Okej, posuńcie się,
Wpełzłam pod kołdrę między chłopaków, którzy momentalnie mnie przytulili, a właściwie to dusili.
-Nie zawsze musicie być najlepsi, i nie wiem czemu macie takie miny. Ósme i siedemnaste miejsce nie są złe, żeby nie powiedzieć że to nawet dobre miejsca. No jakby się uprzeć, to moglibyście nie zakwalifikować się nawet do trzydziestki.
-Jesteś beznadziejna w pocieszaniu- usłyszałam cichy głos blondyna
-Serio? W takim razie wypad z mojego pokoju, sami sobie radźcie. Ja się chce w końcu wyspać. Tam są drzwi
Pierwszy wyszedł Stefan, Michi zdążył jeszcze mnie pocałować.
-Lubię Cię taką zdenerwowaną- powiedział stojąc przy drzwiach, rzuciłam poduszką w blondyna ale na jego szczęście zdążył już zamknąć drzwi.
AUSTRIA DZIEŃ PIĄTY...
Standardowo siedziałam pod domkiem reprezentacji i oglądałam pierwszą serię konkursu, skoczyło dopiero dziesięciu zawodników, więc do moich chłopaków miałam jeszcze trochę czasu. Nagle usłyszałam tak dobrze znany mi kobiecy głos.
-Emma?- spojrzałam do góry i zobaczyłam moją ukochaną blondynkę
-Claudia? Co Ty tu robisz?- przytuliłam się do byłej współlokatorki
-Kibicuję mojemu narzeczonemu- uśmiechnęła się- A Ty?
-Jestem na stypendium u jednej z reprezentacji, w końcu udało mi się je dostać
-Jestem z Ciebie dumna, Em. Tak właściwie to chciałam niedługo do Ciebie dzwonić
-Coś się stało?
-Mówiłaś że się przeprowadziłaś- skinęłam głową- A ja potrzebuję, a właściwie potrzebowałam Twojego nowego adresu, chciałam wysłać Ci zaproszenie na mój ślub.
-Mi? Claudia, nie spodziewałam się
-Na moim ślubie, nie może zabraknąć mojej ulubionej byłej współlokatorki- zaczęła szukać czegoś w torebce, po chwili wyciągnęła białą kopertę z moim imieniem i nazwiskiem- Ale skoro jesteś tutaj to wręczę Ci je osobiście- uśmiechnęła się
-Na pewno się pojawię- odwzajemniłam uśmiech
-To super. Przepraszam Cię, ale czeka na mnie moja siostra. Zdzwonimy się dobrze?
-Jasne- blondynka ostatni raz mnie przytuliła i odeszła
Siedziałam na ławce, obracając kopertę między moim palcami. Wypadałoby chociaż zobaczyć kto jest tym szczęściarzem. Szybko otworzyłam kopertę i wyjęłam pięknie zdobione zaproszenie.

"Claudia Boccia i Michael Hayboeck

wraz z Rodzicami 

serdecznie zapraszają 

Sz. P. Emmę Stoch z osobą towarzyszącą 

na uroczystość zaślubin, która odbędzie się 

20 maja 2015 roku o godzinie 12:00

w kościele w Hallein."

Doczytałam do momentu "Claudia Boccia i Michael Hayboeck", w ttm momencie zawalił mi się cały świat. Czy to możliwe, że jest jeszcze jeden skoczek który nazywa się tak jak Michi? Stoch oczywiście, że to niemożliwe! Nie ukrywałam łez, pozwoliłam im spokojnie zalewać moje oczy i policzki.

W moją stronę szli Stefan i Michael, widząc mnie zapłakaną w ciągu sekundy znaleźli się przy moim boku

-Em co się stało?- usłyszałam ciche pytanie bruneta

Nie odpowiadając na jego pytanie, wręczyłam mu cholerne zaproszenie. Po przeczytaniu, natychmiast oddał je Michiemu.

-Em to nie tak. Ja nic..

-Nie obchodzi mnie to! Zamierzałeś mi powiedzieć, że zaprosisz mnie na swój ślub?! Czy w ogóle zamierzałeś mi powiedzieć, że masz narzeczoną?! Czy może zamierzałeś żyć w trójkącie przez całe życie?!- stał przede mną, nic nie mówiąc- A Ty? A Ty mój przyjacielu, wiedziałeś o tym?!- skierowałam się w stronę Krafta

-Wiedziałem

-No tak po co ja się w ogóle o to pytam! Nienawidzę Was obu! Ciebie za to, że nic mi nie powiedziałeś. Nie pisnąłeś ani słówka, nawet nie dałeś żadnego znaku. A Ciebie- zwróciłam się w stronę blondyna- za to, że pozwoliłeś mi się w sobie zakochać, za to że przez Ciebie w końcu poczułam się bezpiecznie, poczułam się ważna. A siebie nienawidzę za to, że spędziłam tą noc z Tobą.- w tym momencie nie obchodziło mnie, że wszyscy zebrani skoczkowie się na nas patrzą- Nie chcę Cię znać Michael, nie chcę Cię w moim życiu. Nie próbuj się ze mną kontaktować- odwróciłam się od niego

-Emma do cholery! Ja jej nie kocham, ona nic dla mnie nie znaczy!- nawet nie odwróciłam się w jego stronę, ciągle szłam przed siebie.

Nie obchodziło mnie to, że wszyscy patrzą na mnie. W końcu wyglądałam gorzej niż źle, cała maskara znajdowała się teraz na mojej twarzy. 

-Kuttin!

-Emma, boże jak Ty wyglądasz..

-Wracam do domu. Przepraszam, ale nie wytrzymam tutaj nawet jednego dnia. Nie pytaj się mnie o co chodzi, jeśli chcesz wyjaśnić sprawę zapytaj Hayboecka.

-Em nie zamierzam pytać. A co ze stypendium?

-Nie wiem. O mojej decyzji dowiesz się pierwszy.- przytulił mnie i poszedł w kierunku domków reprezentacji.

Stałam na środku obiektu z sercem rozwalonym na milion kawałków, łzami cieknącymi prawie jak z kranu.

-W końcu mi się udało- za plecami usłyszałam tak dobrze znany mi damski głos- W końcu udało mi się Ciebie zniszczyć Emmo Stoch. W końcu wiesz co to jest ból psychiczny.

-Jak mogłaś? Skąd wiedziałaś? I czemu, wytłumacz mi Claudia czemu!

-Michi miał wasze wspólne zdjęcia na komputerze, zorientowałam się że to idealna okazja do zniszczenia Ciebie. A wiesz czemu? Bo masz wszystko, pieniądze, wielki dom, każdy chłopak do Ciebie lgnie.. Miałaś za dużo, teraz nie masz już nic- zaśmiała mi się prosto w twarz i odeszła

A ja? Stałam tam i zastanawiałam się dlaczego tak bardzo zaufałam tylu ludziom...

_________________________________________________________________________

Hej Kochane! :)

Jak tam podobają Wam się konkursy w Planicy? Jak myślicie kto zdobędzie Kulę? :)

Ja po cichu liczę na Severina :P

A co do rozdziału, mam wrażenie że Was zawiodłam nim.. 

Przepraszam. 

Następny będzie lepszy :) A ósemeczka pojawi się w środę :3

Mam do Was jeszcze jedna pytanie, mianowicie od piątku nie będzie mnie w domu i nie będę miała możliwości dodania rozdziału w sobotę :/ Więc wolicie, żebym dodała rozdział w środę i następny w czwartek, czy rozdział w środę a następny dopiero późnym wieczorem w niedzielę? :D
PS. POJAWIŁA SIĘ ZAKŁADKA SPAM :)

Miłej soboty. Buziaki,

Ala :*