ROZDZIAŁ IX

-Austria? Nie ukrywam, że byłem pewny, że wybierze Pani Bayern.
-Jeśli mam być szczera to szłam tutaj z zamiarem podpisania stypendium z Bayernem.
-Mogę spytać co skłoniło Panią do zmiany decyzji?
-Właściwie to nie wiem- przecież nie powiem mu, że skłonił mnie do tego dupek, w którym jestem zakochana po uszy- Chyba fakt, że będę często mogła widywać się z moim kuzynem
-Rozumiem- po raz pierwszy się uśmiechnął- W takim razie pierwszym zadaniem będzie Turniej Czterech Skoczni, następnie sezon zimowy, sezon letni i część sezonu 2015/16, ale również tylko do Turnieju. Ta impreza będzie wyznacznikiem Pani stypendium.
-Oczywiście. To wszystko panie profesorze?
-Myślę, że tak. W razie problemów proszę kontaktować się z uczelnią, lub bezpośrednio ze mną.
-Mam nadzieję, że nie będzie to potrzebne.
-Ja również. W takim razie, do widzenia.
-Do widzenia.
Śnieg sypie jak cholera, a mnie czeka droga do Zakopanego. Podejrzewam, że będzie to o wiele dłuższa droga niż zwykle.
Po prawie ośmiu godzinach udało mi się w końcu zajechać pod dom Stochów. Teraz jeszcze głęboki wdech, pierś do przodu i idź tam. Przecież reakcja Kamila na twój wybór nie może być aż tak zła. Zrozumie to. Chyba..
-Zwariowałaś?! Nie odpowiadaj, po Twojej decyzji wnioskuję że tak. Jesteś jakąś masochistką?! Przez rok chcesz widywać kogoś, kto tak bardzo Cię skrzywdził? Przypomnieć Ci jak przez prawie dwa tygodnie nie było z Tobą w ogóle kontaktu, właśnie przez Austrię.
-Nie przez Austrię, a jednego Austriaka, jeśli chcemy być konkretni- zabijał mnie wzrokiem
-Ewa powiedz jej coś bo ja zwariuje!
-Kamil, ja jestem dorosła! Przyzwyczaj się do tego w końcu!
-Jakbyś była dorosła to nie zachowywałabyś się tak jak teraz. Nie byłabyś taką egoistką. Myślałaś w ogóle o nas jak postanowiłaś się zamknąć na dwa tygodnie w domu?! Myślałaś jak my się czujemy?! Nie było z Tobą kontaktu. Dokładnie tak samo zachowałaś się po śmierci swoich rodziców! Emma dorośli ludzie tak nie robią!- zabolało.
-Posłuchaj mnie. Moich rodziców w to nie mieszaj! Nie masz takiego prawa- poczułam jak po policzkach płynie mi słonawa ciecz- Austria była moim marzeniem od początku, i żaden pieprzony idiota nie zabierze mi mojego marzenia! Nawet jeśli będę miała płakać całymi dniami, to pojadę do tej Austrii! A wiesz dlaczego?- lekko ściszyłam głos- Bo Stochowie się nie poddają.
-Em przepraszam, nie powinienem poruszać tematu wujka i cioci- podszedł i mocno mnie przytulił- Proszę Cię uważaj na siebie. Nie mogę Cię stracić.
-Będę uważać.
Wigilię i pierwszy dzień świąt spędziłam z dwoma pokoleniami Stochów. To zdecydowanie były dwa najdłuższe dni w moim życiu. W drugi dzień świąt uparłam się, że muszę wrócić do mojego domu. Pretekst, że muszę przygotować się do wyjazdu był idealny. W Oberstdorfie pojawić się miałam dwudziestego siódmego grudnia wieczorem, lub dwudziestego ósmego grudnia rano. Zdecydowałam się na pierwszą opcję. Z tego co się orientowałam, o mojej decyzji wiedział tylko zarząd. Nawet Kuttin nie wiedział nic o tożsamości nowego rzecznika prasowego. Odpowiadało mi to, bo chyba jeszcze sama musiałam oswoić się z moją decyzją.
W moim domu, oprócz paru uschniętych kwiatów nic nie zmieniło się przez te kilka tygodni.
Zaniosłam walizkę do sypialni, a potem poszłam do kuchni zrobić sobie herbatę. Dobrze jest w końcu wrócić do domu. Co prawda tylko na półtora dnia, ale warto. Niech ktoś mi tylko powie, że życie ludzi po dwudziestce jest proste...
Kiedy w końcu wygodnie ułożyłam się pod kocem, w ręku trzymałam kubek z gorącą herbatą, a drugą przełączałam kanały w telewizorze, mój telefon postanowił zadzwonić... Żeby nie było telefon leżał na drugim końcu pokoju. Zanim zdążyłam wygrzebać się spod koca, dzwonek umilkł. Jedno nieodebrane połączenie od STEFCIO.
-Czemu nie odebrałaś?
-Musiałam dotrzeć do telefonu. Też się cieszę, że Cię słyszę- zaśmiałam się
-Tego dźwięku mi brakowało. Em dzwonię bo mam jedno pytanie
-Chyba nawet wiem jakie. Wal śmiało- teraz to on zaczął się chichotać
-To ty jesteś naszą nową rzeczniczką?
-Nie powiem Ci. Oficjalnie jeszcze nigdzie nie jestem rzeczniczką, muszę podpisać papiery.
-No Em, proszę..
-Ale zamilkniesz i nikt nie dowie się o mojej decyzji od Ciebie? Obiecaj.
-Przecież mnie znasz. Zamilknę na wieki- taa na wieki czyli za pięć minut cała kadra będzie wiedziała- Em jesteś tam?
-Wybrałam Bayern- musiałam skłamać- Przepraszam Stefciu.
-Rozumiem, to najlepsza decyzja. Zawsze będę Cię wspierał, wiesz o tym?
-Oczywiście, że wiem. Odwiedzę Was kiedyś.
-Kiedyś?! Jak najszybciej.
-Dobrze. Jestem trochę zmęczona, zdzwonimy się kiedy indziej?
-Jasne. Dobranoc Em.
-Dobranoc Stefciu.- wcisnęłam czerwoną słuchawkę i odłożyłam telefon na stół.
Poszłam wziąć szybki prysznic i migiem do łóżka pod ciepłą kołdrę. Nie wiem nawet kiedy zasnęłam.
Obudziły mnie promienie słońca wpadające do mojego pokoju. Czas wstawać, trzeba się spakować i ruszyć do Oberstdorfu.
Kilka godzin później wchodziłam do hotelowej recepcji.
-Dzień dobry. W czym mogę pomóc?- przywitała mnie młoda recepcjonistka
-Dzień dobry. Mam rezerwację na nazwisko Emma Stoch.
-Chwileczkę. A tak pokój 313. Trzecie piętro, czwarte drzwi na lewo.
-Dziękuję.
Pokoik był bardzo przytulny. Duże łóżko, kącik z sofą i stolikiem, balkon i łazienka. Idealnie wręcz. Z reprezentacji nie ma jeszcze nikogo, więc mam czas wolny. Spotkanie podobno jest około 18, zdążę jeszcze się rozpakować i wziąć szybki prysznic po podróży.

***

Pokój jak zawsze dzielony z Kraftem. Mamy jeszcze pół godziny do spotkania ze sztabem. Jak zawsze, jak co roku będziemy słuchać o tym samym.. Położyłem się na łóżku i udawałem, że obchodzą mnie historie mojego przyjaciela.

-Wybrała Bayern- wiedział jak przyciągnąć moją uwagę- Rozmawiałem z nią wczoraj. Wydaje mi się, że była pewna tej decyzji..

-Cholera.

Usłyszeliśmy pukanie do drzwi, a chwilę później zobaczyliśmy głowę Gregora.

-Spóźnimy się zaraz. Idziecie?- niechętnie ale obaj udaliśmy się w stronę drzwi.

W sali oprócz Kuttina była jeszcze jakaś osoba, siedziała w fotelu więc nie widziałem twarzy. Zastanawiałem się czy to właśnie nasz nowy rzecznik. Po prawie dziesięciu minutach wszyscy w końcu się zeszli.

-Cieszę się, że nikt z Was się nie spóźnił- oj dostanie nam się za to- Przejdźmy do rzeczy. Na początku chciałbym Wam przedstawić naszego nowego członka sztabu. Naszego nowego rzecznika prasowego. Chociaż jak tak dłużej o tym myślę, to już się znacie. Chłopcy, nasza nowa rzeczniczka prasowa Emma Stoch.

Postać siedząca w fotelu to moja Em. Naprawdę ona. Stała przed nami uśmiechnięta, pewna siebie i naprawdę zadowolona. Widziałem iskierki w jej oczach. Patrzyła w kierunku gdzie siedział Stefan z Gregorem. W moją stronę nawet nie zerkała.

-No tak, my raczej się już znamy. Z mojej strony postaram się, żeby ten rok dla kadry był wyjątkowy. A co za tym idzie miło by było, żebyście- teraz patrzy prosto na mnie- nie utrudniali współpracy. 

Jej oczy momentalnie się zmieniają, nie ma w ich już nic co przypominałoby moją uśmiechniętą Em. Są teraz przepełnione smutkiem, żalem i przerażeniem.

"Em też się boję. Boję się, że Cię straciłem"- pomyślałem.

_____________________________________________________

Hej Kochane! :*

Wróciłam. Właściwie to miałam wrócić później, ale już zaczęłam tęsknić :)

Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba :) 

PS.1 Życzę Wam wesołych świąt, dużo zdrowia, szczęścia i spełnienia wszystkich marzeń! :*

PS. 2 Założyłam ask.fm jeśli macie jakieś pytania, lub po prostu chcecie ze mną popisać to zapraszam właśnie tam :)

Pozdrawiam i buziaki

Ala ;*