ROZDZIAŁ XI

Przysięgam zabiję ich kiedyś. Odnoszę wrażenie, że nie mają pojęcia, że się puka do drzwi. Czas chyba zamykać je na klucz.
Stałam oparta rękoma o umywalkę i patrzyłam w swoje odbicie w lustrze. Po moich zapadniętych policzkach nie było już śladu. Mimo, że byłam strasznie blada to i tak moja twarz wyglądała lepiej niż jeszcze trzy tygodnie temu.
A może Gregor ma rację?
Przestań. Nie jesteś w ciąży. Nie ma takiej opcji. Masz się teraz skupić na sobie i na pracy dla kadry, nie możesz sobie pozwolić na dziecko.
Zwłaszcza, że nienawidzisz jego ojca. Przestań! Michi nie jest ojcem, bo nie ma żadnego dziecka i tyle.
Lepiej skup się na dzisiejszym dniu. Za godzinę musisz być na skoczni. Czekają Cię kwalifikację, potem konferencja prasowa całej kadry. To ważny dzień, bo to Twój pierwszy oficjalny dzień z kadrą. Weź się w garść Stoch!
Ubrałam się w rurki, bluzkę i sweterek. Na wierzch ubrałam kurtkę reprezentacyjną i czapkę z logiem sponsora. W takim wydaniu możesz pokazać się ludziom. Na dole w holu czekała już cała reprezentacja, no może poza Kuttinem. Najważniejszy i jak zawsze najbardziej spóźniony.
Po około piętnastu minutach w końcu wpakowaliśmy się do autobusu. Na szczęście mogłam usiąść ze sztabem na przodzie. Ominęły mnie pytania Gregora, pocieszania Stefana i spojrzenia Michaela.
W kwalifikacjach mieli brać udział wszyscy poza Hayboeckiem. Dlaczego właśnie wszyscy poza nim? Tego już mi nikt nie wytłumaczył.
W domku panował istny burdel, każdy z zawodników się przebierał i walczyła ze swoimi nartami. Z racji, że już raz nimi oberwałam nie chciałam tego powtórzyć, więc stwierdziłam że poczekam na nich na zewnątrz. Każdemu z osobna życzyłam szczęścia i dałam ostrego kopniaka w tyłek.
Stanęłam w miejscu przeznaczonym dla dziennikarzy, czyli w miejscu gdzie zawsze jest największy tłok. Tak liczyłam, że Michi mnie tutaj nie znajdzie. Myliłam się...
-Jak się czujesz? Gregor wspominał, że chyba czymś się zatrułaś.
-Już jest lepiej, dzięki za troskę- sztucznie się uśmiechnęłam
-Jaka Ty jesteś uparta!
-Słucham?
-Nie widzisz jak ja się staram? Tak cholernie mi na Tobie zależy, ale Ty każdy mój ruch w Twoją stronę dusisz już w zarodku. Będę nadal o nas walczył, ale Em- spojrzał prosto w moje oczy- Sam nie dam rady, musisz mi w tym pomóc.
-Michi widzę, wszystko to widzę. Ale musisz pamiętać, że Ty naprawdę mnie skrzywdziłeś. Czegoś takiego nie zapomina się w przeciągu tak krótkiego czasu- tylko nie płacz, proszę nie płacz- I chociaż bardzo chciałabym Ci zaufać ja po prostu.. nie potrafię.
-Czyli mnie nie nienawidzisz?
-Nie nienawidzę Cię, co nie równa się z tym że Ci ufam. Okej?
-Okej. To i tak lepszy start niż myślałem- uśmiechnął się tak jak tylko On potrafi
-Pewnie tak.
Rozmowa z blondynem nie okazała się tak straszna jak myślałam. Niestety utwierdziła mnie w dwóch rzeczach. Po pierwsze ten idiota nie jest mi obojętny, a po drugie nigdy nie będziemy razem.
Po kwalifikacjach przyszedł czas na moją pierwszą oficjalną konferencję prasową.
-Mam do Was wszystkich ogromna prośbę. Nie ośmieszcie mnie na mojej pierwszej konferencji. Dobra?
-Jasne- odpowiedzieli wszyscy chórem
Po półtorej godziny było już po wszystkim, byłam wdzięczna chłopakom, bo jak na nich to byli wyjątkowo spokojni.
Pogoda była dzisiaj wyjątkowo ładna, więc po powrocie do hotelu zdecydowałam się wybrać na spacer. Z takiej pogody w końcu trzeba korzystać.
-Mogę się przyłączyć?
-Skoro musisz to pewnie. Ale nie będziemy rozmawiać o dzisiejszym poranku.
-Okej.
Szliśmy przez dłuższy czas w milczeniu, chyba oboje potrzebowaliśmy takiego momentu wytchnienia.
-Em, przepraszam ale ja nie mogę. Muszę zadać Ci pytanie.
-O co tym razem Grzesiu?
-Który to tydzień?- moja mina musiała wyglądać komicznie
-Tydzień czego? Bo chyba nie rozumiem.
-U mojej siostry wyglądało to dokładnie tak samo. Poranne mdłości, kilka kilo więcej, duży apetyt no i te zmiany nastroju.
-Twierdzisz, że jestem gruba?- zaśmiałam się
-Nie. Twierdzę, że jesteś w ciąży.
-Gregor! Nie jestem, w ciąży. Nie mogę być. Daj spokój.
-Kupisz test? Tak dla pewności
-Jak Ty się czepiasz- przeszywał mnie wzrokiem- Okej, w najbliższej aptece kupię test. Zadowolony?
-Tak- zaczął się szczerzyć.
Jak się okazało najbliższa apteka znajdowała się kilkanaście metrów dalej. Nie pozostało mi nic innego jak wejście do niej. Kupiłam trzy testy, zupełnie innych firm i jak najszybciej wyszłam z ciepłego pomieszczenia.
-Masz?
-Mam. Skończmy ten temat.
-Jakby Cię nie zmusić, to nigdy byś tego nie sprawdziła
-Nie mam czego sprawdzać.
-Dobrze, dobrze. Przekonamy się.
-Mówiłam Ci już kiedyś, że Cię nie cierpię- uśmiechnął się
-Już kilka razy to od Ciebie słyszałem
-Widać za mało.
Nasz spacer lekko wymknął nam się spod kontroli. W hotelu właśnie był czas kolacji, więc zdjęliśmy nasze kurtki i podeszliśmy do stolika naszej kadry. Gregor usiadł koło Didla więc jedynym wolnym miejscem, było już krzesło koło Michiego. Wiem, co kombinują te diabły. Zachciało im się bawić w biuro matrymonialne..
Posiedzieliśmy trochę przy stole, zjedliśmy pyszną kolację, a potem po prostu sobie gadaliśmy. W rezultacie do pokoju dotarłam około dwudziestej pierwszej.
Ten dzień był wyjątkowo długi. Zdjęłam kurtkę, z której kieszeni wypadły testy ciążowe. Leżały na podłodze z dobrą chwilę, dopóki  zorientowałam się, że przecież nie mogą tam tak wiecznie leżeć.
Wzięłam je do ręki i zaniosłam je do łazienki na półeczkę. Do zrobienia ich muszę dojrzeć...
Po wyjściu z łazienki, usłyszałam pukanie do moich drzwi. "Nauczyli się pukać. Pewien sukces już jest" 
-Proszę- zza drzwi wyłoniła się głowa Michaela
-Mogę?- wskazałam głową, żeby wszedł
-O co chodzi Michi?
-Mam problem. Stefan zajął łazienkę i nie zanosi się, że zamierza wyjść. A ja naprawdę chciałbym już pójść spać. No ale najpierw chciałbym się wykąpać.
-I chcesz to zrobić u mnie, tak?- zaśmiałam się
-No tak- pierwszy raz widziałam jak się zawstydził
-Łazienka jest Twoja- uśmiechnęłam się
-Dziękuję. Jesteś cudowna.
-Tak. Idź bo się rozmyślę.
Trzeba przyznać, że Michi w łazience spędza mnóstwo czasu. Siedzi właściwie tam tyle co ja.. Chyba za dużo Hayboeck. Ogranicz to.
-Em- odwróciłam się w jego stronę, i zauważyłam trzy małe pudełeczka w jego prawej ręce- Em to jest to co myślę?
-A co myślisz? To testy ciążowe Michaelu
-Twoje? Czy to oznacza, że...
-Nie zrobiłam ich jeszcze- nagle posmutniał- Boję się
-Zrób. Razem poczekamy na wynik.- lekki cień uśmiechu pojawił się na jego twarzy- To nic nie znaczy, spokojnie. Poczekam tu.
Usiadłam na łóżku obok blondyna, w jednej ręce trzymając pewnego rodzaju wyrok, a na drugiej ręce czułam mocny uścisk Michaela.
Kiedy usłyszałam dźwięk timera, moje serce na chwilę mi zamarło, a ręka Michela jeszcze bardziej zacisnęła się na mojej dłoni. Spojrzałam jeszcze w jego błękitne oczy, chyba chciałam znaleźć w nich potwierdzenie, że ciągle tutaj jest.
Spojrzałam na prostokąt niewielkiej wielkości, i znajdujące się na nim tak bardzo niechciane dwie pionowe kreski...

_____________________________________________________________

Hej Kochane! ;*

Przybywam do Was z jedenastką :) I stwierdzam, że jestem z niej zadowolona :o 

PS. 1 Nie macie się co bać, Stefan i Emma do końca mojego żywota zostaną tylko przyjaciółmi :)

PS. 2 W końcu udało mi się napisać coś dłuższego :D 

PS. 3 Co myślicie o tym, że Em jest w ciąży? :)

Miłego weekendu :)

Buziaki, 

Ala ;*