ROZDZIAŁ X

Siedzieliśmy w moim pokoju z Gregorem i Stefanem. Didl i Fetti nagle tajemniczo zniknęli, chociaż podejrzewamy, że właśnie gdzieś ukradkiem jedzą kolejną czekoladę. A Michi? Nie wiem, zupełnie mnie to nie obchodzi.
"Jasne, oszukuj się tak dalej"- widać tylko moja podświadomość zna prawdę.
-Jak mogłaś nas tak oszukać? Nie ładnie tak kłamać.
-Wiedziałam, że jak powiem Ci prawdę to cała kadra za pięć minut też będzie ją znać.
-Wcale nie. Ja umiem dochować tajemnicy
-Kraft, wszystkie plotki w naszej kadrze pochodzą od Ciebie. Jesteś miły, więc ludzie mówią Ci prawie całą historię swojego życia. Jesteś takim naszym biurem informacji- oboje z Gregorem zaczęliśmy się śmiać
-Dobra cicho już. Może lepiej porozmawiamy o Tobie Em?
-O mnie? Nie ma o czym- ironicznie się do niego uśmiechnęłam
-Widziałaś minę Michiego, jak okazało się że to jednak naprawdę Ty?- żałuję, że mój wzrok nie zabija
-Widziałam, wszystkie wasze miny. Szkoda, że nie zrobiłam zdjęcia
-Jesteś okrutna.
-Nie zaprzeczę- puściłam im oczko- Dobra idziemy spać. Jutro czeka nas ciężki dzień
-Nie zmieścimy się w trójkę w Twoim łóżku
-Oczywiście, że nie. Nawet o tym nie pomyślałam. Wynocha do swoich łóżek- pocałowałam każdego w policzek i wskazałam drzwi.
-Dobranoc
-Dobranoc Em.
Wyjęłam z szafy piżamę i kosmetyczkę, zdecydowanie należała mi się długa i gorąca kąpiel.
Kiedy po około trzydziestu minutach zaczynało mi być słabo od wysokiej temperatury wody, w końcu trzeba było wyjść z wanny.
Siedział na łóżku, z głową schowaną w dłoniach. Nawet po moim trzaśnięciu drzwiami, nie podniósł wzroku
-Co Ty tu robisz?- nawet nie drgnął- Michi do cholery czemu tutaj siedzisz?
-Em musimy porozmawiać
-Chodzi o sprawy służbowe?
-Nie. Doskonale wiesz o co chodzi- nadal siedział na łóżku
-Jeśli nie chodzi o pracę, to wyjdź- wstał, dzieliły nas już tylko centymetry
-Przecież wróciłaś. Wróciłaś do nas- położył dłonie na mojej talii
-Nie Michi. Wróciłam tak jak chciałeś- zrzuciłam jego ciepłe dłonie- Wróciłam nie dla Ciebie, a pomimo Twojej osoby- widziałam łzy w jego oczach- Jeśli możesz to wyjdź.
-Nie poddam się tak łatwo, Em.
Gratuluję Stoch. Pokazałaś mu, że jesteś suką bez uczuć. Uwierzył, że już naprawdę nic do niego nie czujesz. Jesteś z siebie dumna?
Pamiętaj, chociaż miałabyś ryczeć całą noc rano wyjdziesz jako piękna i uśmiechnięta rzecznik prasowa. Okej?

***

Wraca, wkurzony jak nigdy. Nie pamiętam czy kiedyś w ogóle widziałem go w takim stanie. Trzaska drzwiami od pokoju, chwilę później zatrzaskuje się w łazience. Po dziesięciu minutach wychodzi, patrzy na mnie wzrokiem, który mówi wszystko. Kładzie się do łóżka i przykrywa kołdrą po czubek głowy.

"Dzisiaj sobie chyba nie porozmawiamy.." 

Jeśli on wygląda jak siedem nieszczęść to w jakim stanie musi być Em. Biorę telefon i wysyłam jej sms'a.

           "DO: Em

Jeśli chcesz to mogę do Ciebie przyjść. Nawet jak nie chcesz to i tak przyjdę :)

                                                                                                                  S."

Czekam na odpowiedź pięć, dziesięć, piętnaście minut i nic. Czyli albo śpi, albo ryczy... Kobieta..

Idiota koło mnie nie daje znaków życia, więc ubieram bluzę i wychodzę w kierunku pokoju brunetki.

Zapukałem raz.. Drugi.. Nie usłyszałem nawet cichego "Proszę", więc otworzyłem drzwi. Było ciemno jak.. wiemy w czym.

Po zamknięciu drzwi słyszałem tylko ciche pochlipywanie spod kołdry. 

Wślizgnąłem się do łózka, nie trwało to nawet minutę jak poczułem oplatające mnie ręce.

Są z Michimi identyczni. Oboje udają, ze są tacy silni, że potrafią żyć bez siebie. Jasne.. Tak naprawdę każde z nic cierpi, tylko cierpią tak że nikt tego nie widzi. Jeśli oni nie będą razem to ja nie nazywam się Stefan Kraft.

-Dziękuję- usłyszałem jej cichy głosik

-Cii, śpij. Zostanę tutaj- pocałowałem ją w czubek głowy i widziałem jak zamyka oczy

***

Kiedy obudziłam się koło ósmej rano Stefana już nie było w moim pokoju. Mimo tego wiedziałam, ze był tutaj całą noc. Usiadłam na łóżku i w tym momencie zrobiło mi się naprawdę niedobrze. No super brakuje jeszcze, żebym się zatruła..

Wstanie z łóżka wiązało się z ogromnymi zawrotami głowy i niestety wymiotami również. 

Pierwsze dni pracy, a Ty już jesteś chora Stoch. Gratuluję. Oby tak dalej.

-Zatrułaś się? Wyglądasz okropnie

-Dzięki Gregor, Zawsze umiesz mnie pocieszyć- sztucznie się do niego uśmiechnęłam

-No wiem wiem- przesłał mi buziaka- Emciu a może Ty.. No wiesz.

-Wynocha!

________________________________________________________

Hej Kochane! ;*

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem! Dały mi mnóstwo motywacji :*

Ten rozdział pisałam cztery razy, aż w końcu udało mi się coś wyskrobać :D Jeśli chodzi o następny rozdział to myślę, że będzie jakoś za tydzień :)

Miłego dnia,

Ala ;*